Yenny Sofía Revollo-ren eta Maureen Ada Otuya-ren hilketa ankerrak medioen arreta jaso du beste behin epaiketaren egunetan, baina berehala pasako da ahanzturaren eremura: serieko hiltzaile bat gehiago, shaolin-eko monjea zela uste zuen eroa, bi emazte gaixo haien tragedia –atzerritarrak, prostitutak…– egunerokotasunaren estoldan behera, eguneroko bortxa matxistaren ondorioz hurrengo biktimak azaldu Seguir leyendo
juangorostidi
Zergatik idatzi ez da agian galdera egokia. Hobe nondik idatzi erantzuten saiatzea.
Sentiberatasunetik, zaurigarritasunetik nahiko nuke, bi egoera horietatik sor litezkeen argitasunaren eta kemenaren zain.
Blog honetan jasotzen den zikloaren lehen artikulua 2004an idatzi nuen, Madrileko sarraskiaz, han nenbilelako urte haietan, egun haietan. Ondorengo artikuluak, São Salvador da Bahiara egindako txangoan. Bietan etxetik distantzia batera, distantzia horrek ahalbideratzen duen barne-gunean sortzen diren oihartzunak eta islak baliatuz.
"Lau kantari" etorri zen gero. Behar adinako distantzia banuen: ez nituen Achiary, Laboa, Imanol eta Ruper inoiz tratatu, baina, aldi berean, oso nireak nituen musikariok. Musikari izan gabe musikaz idaztea atrebentzia zen, eta jolas hori gustuko dudanez, jarraitu dut badok webguneko blogean.
Ondoren Zazpigarren heriotza heldu da, 2011ean ETAk amaiera iragarri zuen unean zabaltzen zen egoera abiapuntu, atzera (1976-1982 garaira) eta aurrera begiratuz (egiteke dugun dolu baten arrastoak bilatzera) egindako saiakera.
Pixkanaka, gero eta hurbilagotik ukitzen nauten kontuez idazten saiatzen naiz. Jakinean nireak interneteko ozeanora beste naufrago batek botilan jaurtikitako mezuak baino ez direla.
‘Sasi-Shaolina’ eta hutsaren diskurtsoa (Berria egunkarian 2013ko ekainean argitaratua)
Bilboko emakumeen hilketetan, hiltzailearen egiteko moduek eta biktimen izaerak aztoratu gaituzte, lehenik eta gehien —etorkinak, gizarte maila ahulenekoak, torturatu eta txikituak—, baina ez da hori hemen tratatu nahi dudan alderdia: hori gizonezkoaren muturreko indarkeriaren adierazpen makurrena da; alegia, hark bizi duen sexuen arteko gerran, funtsean, haren inpotentziaren adierazlerik behinena. «Monje Seguir leyendo
Industria ondarea eta pailazoaren sudurra
Gerezien Denbora hiri pastorala (libretoa: Itxaro Borda; musika: Beñat eta Julen Axiari) Bilbon berriki aurkeztu zenean, ezohiko nabari bat aurkitu nuen: egitasmoak bi arkitekto gazte zituen atzean, Tximini kolektiboko Ibai Etxezarraga eta Beñat Guarrotxena, hain justu. Pastoralaz dugun irudiaz landa geratzen den galdera bat planteatzen zuten: “Zer da industria ondarea?” Seguir leyendo
Poesiaren gorazarrea (edo hitzaren eta kantuaren arteko esparru sublimean barneratzeko gonbita)
Ezkia haizean kantari izeneko Itxaro Bordaren azken argitalpenak eman dit gonbit hau idazteko aitzakia. Sasoiz kanpo argitaratua —ez Durangoko azokarako, ezta udaberri aldeko ferietarako ere—, Baigorrin egoitza duen eta Paxkal Indok zuzentzen duen ZTK diskoetxeak atera du liburu-disko ederra. Izturitzeko Otsozelai harpeetan 2009an eta 2011n eman ziren zuzeneko saioekin osatu Seguir leyendo
Odol errekak, tinta errekak (Charlie Hebdo, 3)
Kontu jakina: odol errekak eragiten ditu gizaldiz gizaldi gizakumeak; ibaiak eta itsasoak ere, zenbaitetan. Saiatzen gara erreka horiek ahalik eta urrunen mantentzen; hurbiltzen zaizkigunean aztoratzen gara, ez handienak edo zentzugabeenak direlako, hurbiltzen zaizkigulako baizik. Eta orduan jartzen ditugu martxan tinta errekak, iritzi trukeak, kalakak, munstroa exortzizatu beharrez… magiak ez badu Seguir leyendo
Beñat Achiaryren diskografiara hurbiltzeko
Musikarien historian kontu berria izan da diskografia baten inguruko karrera irudikatzea. Halere, ohitu gara kantari batengan pentsatzen haren disko zerrenda errepasatuz. Grabaketa eta zabaltze teknikek baldintzatu dute XX. mendeko musika eta, oroz gain, musika herrikoia –pop, rock, etab.– kontsideratzen dena. Baina ez da hori gertatzen hainbat musikarirengan, batez ere “izar” Seguir leyendo
Charlie Hebdo, 2. Iruzkinak
BERRIA egunkariak argitaratu zuen nire artikulua 2015-01-13an, eta pare bat iruzkin jaso zuen, eta baita nire erantzuna ere. Hona hemen: Jakes Lafitte: “Ados nago artikulu horretan esandakoarekin. Joan den igandean blasfemak eragiten ahal zituen arriskueri buruzko artikulu bat igorri nuen Andoaingo BERRIAra. Frantzia bezalako estatu laiko batean blasfema legeak zigortzen Seguir leyendo
Guggenheim museoa ez da gure mausoleoa (BERRIAn, 2014-12-17an argitaratua)
1988ko Basque Violence-ren jarraipen gisa irakur liteke Vieja Luna de Bilbao (Nerea 2014). Hartan, Joseba Zulaikak tragedia baten kontakizun lokala ehundu zuen —Itziarko baserri giroan kokatua—, ETAri buruz idatzi den lanik sakon eta aberatsena; eta oraingoan, belaunaldi oso baten kronikarekin bilakatu nahi izan du. Horretarako, metropolira egin du jauzi, Bilbora, Seguir leyendo
Charlie Hebdo: egiaztapenak
Uste izan dugu blasfemia edo profanazioa bezalako kontzeptuak atzean utziak genituela betiko. Ez da horrela. Sakratuaren kontsiderazioa zutabea da gizakiontzat, kontsiderazio hori Jainkoan ipini edo jendetasunean. Zientziak ez du zutabe hori mugiarazi, eta ez du mugiaraziko ere, bere burua jainkotze ahaleginean ez bada. Sakratua ez da arkaismo bat; begiramena eta Seguir leyendo
IMANOL LARZABAL, HAMAR URTEZ ATZERATU DEN HILETA
Joan den udan ETBk eskaini zuen Imanol Larzabali buruzko dokumentalaren ondoren, bi inpresio jaso nituen batera: lehena, “bere hurbilekoak entzunda, zauriak zabalik dirau”; bigarrena, “hamar urte behar izan dira halakoetan egin ohi dena egin ahal izateko, hau da, bere hurbilekoenei, familiakoei, lagun minei edo musikari lankideei ahotsa emateko, haiek izan ohi baitira Seguir leyendo