1

USAINENGATIK EZAGUTZEN DITUT LEKUAK

                                                                                                                                                           Ikorkotxen argazkia

Usainengatik ezagutzen ditut lekuak, eta soinuengatik. Horregatik maite ditut hainbeste zubiak, nire soinua jotzen orduak pasa ahal izateko. Zubiak gainontzeko guneak baino isilagoak dira, edo irudipen hori dut nik behinik behin, Donostia bezalako hiri batzuetan bereziki. Ibaiaren urak zaratak irentsiko balitu bezala, eta jendea. Batzuetan, gazte-talde baten oihuak edo emakumeen algarak entzuten ditut, nigana hurbiltzen, eta, bat-batean, isildu egiten dira nire ondotik pasatzerakoan. Jotzen ari naizena hobeto entzuteko? Hori pentsatu nahiko nuke nik, baina ez da gauza bera gertatzen beste hainbat parajetan.

Donostia leku ederra zela esan zidaten, garbia, eta musika maite zuela bertako jendeak. Baina zalantzak ditut nik, bertan ibili ondoren. Poztu nintzen itsasertzean zegoela eta ibai bat zuela jakin nuenean, eta itsasotik gertuen zegoen zubira eramateko eskatu nion alabari, usainak eta soinuak bereziak izaten baitira itsas hegian. Udan heldu ginen, baina ez zegoen bero handiegirik, eta bereziki atsegina izan zen antzematea ibaiak nola egiten zuen itsas barrenera ordu batzuetan, eta nola alderantziz, hark bultzaka egotzita bezala, hurrengoetan. Mareak erraietan sumatzen ditut nik zubietan, ez baitu usain berdina ibaiak itsasgoran eta beheran, ezta jendearen aldarteak ere, haiei darien usainak.

Alabak eramaten ninduen gosaldu ostean, eta berak lotzen zidan txorkatilara dirua jasotzeko eltzeitsua. Berezia da nirea: txanponak jasotzen ditu, baina ez dizu aukerarik ematen eskua sartu eta dirua bertatik ateratzeko. Ez dut jakiten, halere, zenbat jasotzen dudan. Alabak txanponak kontatzen dituenean ez baitit esaten zenbat izan diren. Nik ere ez diot galdetzen; pentsioa ordaintzeko beste ote. Sei gara nire gelan, eta behealdeko ohatzeetako bat uzten didate niri.

Donostiako jendeak musika estimatzen zuela entzuna nuen, baina alde egin behar izan genuen heldu eta gutxira, uda hura amaitu baino lehen. Jazzaldirako joan ginen, hirian urte asko zeramaten lagun batzuk gonbidatuak izan zirelako jaialdiko aurkezpenera, eta haiek animatuta. Gerora kontatu zidatenez, ekitaldi hartan jo ondoren kalean jarraitu zuten, eta berehala etorri zitzaizkien udaltzainak hura debekatzera, bizilagunak kexu. Harritu egin nintzen hori entzunda, baita zertxobait kezkatu ere, nik txiki-txikitatik jo izan baitut kalean. Jaio nintzen inguruetan beti dago norbait kalean bere soinuarekin, arrabitarekin, klarinetearekin. Baina Donostian, inon baino isilagoak iruditu zitzaizkidan zubi-gainak, eta hori ezin izan nuen ongi konprenitu. Eta susmo txarra hartu nion lagun haiena entzun nuenean, bi kontuok uztartuz, ustekabean.

Alde egin behar izan genuen, udazkena heldu aitzin. Udaltzainak etorri, eta soinua kendu zidatelako. Jende ospetsu asko heldua zela kanpotik, ez dakit zein jaialditarako, eta ezin zela zubi hartan jo, eta baimenak eskatu zizkidaten, eta soinua ebatsi. Isuna ordaindu behar izan genuen hura berreskuratzeko, eta susmoa dut uda labur hartan jasotako diru guztia ez zela nahikoa izan.

(Testu hau IKORKOTXen “PAOTSA!” liburuan argitaratua izan da: https://www.facebook.com/ikor.kotx)

Soinujole itsu honen presentziak bultzatuta idatzi nuen ere orain hiru urte: http://www.badok.eus/musika-eta-musikaldiak-uda-giroan/